Νοσταλγησα ξαφνικα το καλοκαιρι που μας περασε,τα μπανια με τα παιδια,τις ατελειωτες ωρες μες στο νερο κανοντας βουτιες κ παιζοντας με νεροπιστολα...αλλες φορες με φιλους βολτες σε ερημικες παραλιες που μονο με σκαφος τις πλησιαζεις...και ολα αυτα μαζι με τα αγορια μου...
....και επειτα ερχομαι στο παρων που ο μικρος μου κλαιει καθε φορα που φευγω για δουλεια και με ψαχνει μεσα στι σπιτι ,που μολις με βλεπει να σηκωνομαι καθε φορα ρωταει που παω με τετοια αγωνια που νιωθω πως τα εγκαταλειπω και εχθες μου ειπε...μαμα ολο φευγεις,ολο δουλευεις,συνεχεια πας για δουλεια και εγω κλαιω....και εγω παγωνω κ δεν ξερω τι να απαντησω,πως να δικαιολογηθεις σε ενα 3χρονο που δεν γουσταρει τις δικαιολογιες και σου πεταει στα μουτρα την αληθεια του?