Αντιο σε ενα ακομα αγγελουδι...

...αναρωτιεμαι γιατι...αλλα δεν υπαρχει απαντηση...ετσι ειναι η ζωη...φοβαμαι...φοβαμαι με αυτα που γινονται γυρω μου....πως προχωρας μετα απο αυτο?πως συνεχιζεις και ζεις?Γινομαστε φυλακες και προσπαθουμε να μην επιτρεψουμε σε κανεναν να τους κανει κακο...και μια στιγμη...μερικα δευτερολεπτα ειναι αρκετα για να ανατρεψουν τα παντα...να μας δειξουν ποσο αδυναμοι ειμαστε...δεν ξερω τι γραφω...σκεψεις ...ετσι...που τριγυριζουν μεσα στο μυαλο μου απο το μεσημερι που εμαθα για το χαμου του παιδιου....και φοβαμαι...γιατι δεν μπορω να κανω τιποτα...νομιζουμε οτι ελεγχουμε τα πραγματα...οτι οριζουμε τις ζωες μας...σκατα...τιποτα δεν κανουμε...τιποτα δεν περναει απο το χερι μας...απλα ελπιζουμε οτι θα πανε ολα καλα...και προσευχομαστε γιαυτο...αυτο κανω...προσευχομαι να ειμαστε καλα...που?καποιος θα με ακουει...ετσι πιστευω κ οτι κ να γινει η πιστη μου δεν μειωνεται...ισως γιατι εχω αναγκη να πιστευω σε κατι κ σε καποιον...Λυπαμαι που σας μαυριζω την ψυχη αλλα αυτο το μπλογκ γιαυτο το αρχισα...για να γραφω τις σκεψεις μου...αυριο θα ειναι μια αλλη μερα...θα παω με τα παιδια μου βολτα...γιατι ετσι ειναι η ζωη...εγω θα συνεχισω...αυτη η μανα ομως?...αυτος ο πατερας?...τι θα απογινουν?...Ευχομαι να ερθει η μερα που κανεις δεν θα παθαινει πια κακο...που ο κοσμος θα ειναι ειρηνικος....που τα παιδια μας θα παιζουν ανεμελα στους δρομους...Ευχομαι κ προσευχομαι γιαυτον τον κοσμο....καλο σας βραδυ...