Χρονια πολλα ζωη μου....

Πριν 5 χρονια τετοια ωρα παρακαλαγα τον γιατρο για επισκληριδιο.Ειχα παει απλα το πρωι για εναν υπερηχο και με εστειλε αρον αρον για γεννα."να περιμενουμε την μαμα μου"του λεω."εχεις τον αντρα σου  κοντα σου,μου απανταει.Οι πονοι οι δυνατοι ξεκινησαν γυρω στις μια.Ειχα δηλωσει κατηγορηματικα οτι "εγω επισκληριδιο δεν κανω,που να ηξερα.Και ξαφνικα πεφτουν οι παλμοι του παιδιου,απο 150 πηγαν 80...70...40...0 ενας πανικος μεσα στο δωματιο,ο γιατρος ψυχραιμοτατος εβαλε το χερι κ γυριζε,γυριζε...φωναξτε να ετοιμασουν το χειρουργειο,ειπε...ομως ευτυχως δεν χρειαστηκε.Στις 11.30 το βραδυ κατεβηκε επιτελους το αστερι μου,πηγαμε στο δωματιο τοκετου.εγω να πραπει να σπρωχνω κ μια νοσοκομα(ο θεος να την κανει) να βαζει τον αγκωνα της στο στομαχι εγω να πνιγομαι κ να φωναζω για να δωσω ωθηση κ την ακουω να λεει"αφου εκανες επισκληριδιο,δεν πονας,πως κανεις ετσι.Και αντι να την στειλω στον αγυριστο να της ζηταω και συγνωμη.Υποψιν οτι το μαιευτηριο ηταν ιδιωτικο.Και να της λεει η ανισθησιολογος μην την σφιγγεις θα χασει τις αισθησεις τις.Τιποτα .Ο αντρας μου διπλα να μου χαιδευει το κεφαλι ωσπου ακουω οτι αλλη μια κ βγηκε....00.οο ακριβως τα μεσανυχτα...και ακουω τον ωραιοτερο ηχο που εχω ακουσει ποτε.Ενα φιλι απο τον γιατρο μου κ μετα απο την αγαπη μου κ το μωρο μολις ακουμπησε πανω μου...απλα σταματησε να κλαει...και αρχισα εγω...τι μεγαλειο θεε μου αυτη η στιγμη....
και τωρα 5 χρονια μετα τον κοιταω μερα με την μερα να γινεται αντρακι,να θυμωνει,να εχει αποριες ,να μην ικανοποιειται απο τις απαντησεις μας πολλες φορες κ να μου λεει..μανουλα μου εισαι η αγαπη μου ολη.....
Χρονια σου πολλα μωρο μου,να εισαι παντα γερος και δυνατος και ετσι ατιθασος οπως τωρα και ας φωναζει η μανουλα.Σαγαπω πολυ .....