Γιατι...

Σημερα η μερα μου ξεκινησε ομορφα.Ειναι η πρωτη μερα που ειμαστε καλα κ βγηκαμε μια βολτα στην αυλη.Ειδαμε το κουνελακι της γειτονισσας,τις κοτουλες λιγο πιο πανω, τρεξαμε,παιξαμε κυνηγητο κ γυρισα σπιτι κ ανοιξα την τηλεοραση κ μαυρισε η ψυχη μου.Σημερα ειχα σκοπο να βαλω φωτο απο τα αποκριατικα παρτυ που πηγαμε...ομως δεν μπορω...Εβλεπα εικονες απο τις καταστροφες στην Ιαπωνια...ακουγα για αγνοουμενους κ νεκρους...κ σκεφτομουν ποσα παιδακια εφυγαν...ποσα εμειναν ορφανα...αν υπεφεραν και αλλες τοσες σκεψεις τριγυριζουν στο κεφαλι μου απο το μεσημερι.Πως γινεται να υπαρχουν τοσο αναμεικτα συναισθηματα?Πως γινεται να συμβαινουν αυτα κ εγω να ετοιμαζομαι για το Καρναβαλι της Κυριακης να βγω κ να χορεψω με τα παιδια μου...Να γελαω κ να διασκεδαζω οταν υπαρχει τοσος πονος διπλα μου...Ομως συνειδητοποιω οτι ετσι ειναι η ζωη,ΑΛΙΜΟΝΟ αν μας επαιρνε απο κατω...οτι κ να συμβαινει πρεπει να συνεχιζουμε την πορεια μας ..και ναι με επηρεαζουν πολυ τα γεγονοτα αλλα καθε μερα που περναει φευγει κ δεν ξαναγυριζει....και την ζωη μου θελω να την χορτασω...να γευτω την καθε στιγμη,να χορτασω καθε δευτερολεπτο απο το μεγαλωμα των παιδιων μου,να την ζησω οσο μπορω πιο εντονα...γιατι αλλιως τι μας μενει...και χαιρομαι κ θαυμαζω τους ανθρωπους που εχουν ενα σωρο προβληματα υγειας αλλα δεν το βαζουν κατω,συνεχιζουν με ψηλα το κεφαλι και Ζουν...Ετσι θελω να ειμαι ...και ετσι θελω να ειναι κ τα παιδια μου αργοτερα...δυνατα να αντιμετωπιζουν την καθε δυσκολια....Σας ευχαριστω που με ακουσατε...Σας φιλω γλυκα ολους...