Δεσμοι αιματος...

Απο την στιγμη που εμεινα για 2η φορα εγκυος η εννοια μου ηταν πως θα το αντιμετωπισει ο Κωνσταντινος μου(ο 1ος μου γιος) το ολο θεμα.Θεωρω πολυ σημαντικο το δεσιμο αναμεσα στα αδερφια.Ειναι ενας δυνατος δεσμος και χρειαζεται να υπαρχουν γερες βασεις ετσι ωστε τιποτα να τον σπασει.Η αδερφη μου εφυγε απο το σπιτι οταν εγω ημουν 7 χρονων και ξαναγυρισε οταν ημουν 16.Δεν την εζησα καθολου,δεν εχω πολλες αναμνησεις,δεν μεγαλωσαμε μαζι,ακομα κ τωρα δεν μιλαμε καθε μερα στο τηλεφωνο.Ομως ειναι η αδερφη μου και οτι μου συμβαινει το ξερει και ειναι διπλα μου. Εκτος ομως απο την εννοια μου για το ποσο δεμενα θα ειναι στο μελλον ανησυχουσα για το παρον.Πως θα ειναι με το μωρο?Θα του δινει σημασια?θα το ζηλευει?θα το χτυπαει?Και αλλα πολλα σκεφτομουν...Τελικα ολα πηγαν καλα.Αν εξαιρεσει κανεις την απιστευτη γκρινια και το ατελειωτο κλαμα τους πρωτους μηνες.Με το μωρο ηταν αψογος.Και εμεις δεν τον αφησαμε εξω απο τιποτα.Μεχρι και στο μαιευτηριο πηραμε μονοκλινο για να ερχεται να μας βλεπει,να μην νιωσει οτι τον αφησα.Και τωρα 14 σχεδον μηνες μετα τα πανε ακομα καλα.Οσοι με ρωτουσαν και τους ελεγα οτι ολα ειναι καλα απαντουσαν ''σε λιγο καιρο θα δεις''.Αυτο το σε λιγο ακομα δεν ηρθε.Τωρα που ο μικρος αρισε να κανει βηματακια παιζουν τοσο ομορφα μαζι που καθε φορα συγκινουμαι και ευχομαι να παραμεινουν ετσι για παντα...σας λατρευω ζωουλες μου...