Σκεψεις μιας μαμας Νο1#

Σημερα το απογευμα ηρθε η ανιψουλα μου να παιξουν με τον ξαδερφο της .Τα παιδια περασαν πολυ ομορφα,ομως σε καποια στιγμη που ο γιος μου εκανε φασαρια,στην προσπαθεια του να εξολοθρευσει ενα αθωο μυρμηγκακι και ενω ο αδερφος του κοιμοταν,νευριασα τοσο πολυ που τον τραβηξα απο το χερι.Πεντε λεπτα αργοτερα ημασταν αγκαλιασμενοι και μου ελεγε ''εισαι η αγαπουλα μου'.η αδερφη μου γυρισε και μου ειπε 'τελικα εισαι σχιζοφρενης'και αυτο γιατι με βλεπει την μια να θυμωνω και να νευριαζω και τα επομενα λεπτα να σφιχταγκαλιαζομαστε.Εχω ξεφυγει αρκετες φορες τον τελευταιο χρονο,μεχρι και χερι εχω σηκωσει και φυσικα το εχω μετανιωσει και οι ενοχες με κυριευουν.Σε τι σημειο τελικα μπορει να σε φερει ενα παιδι?Μετα την γεννηση του Μαριου η υπομονη μου εχει λιγοστεψει και η ζαβολιες του Κωνσταντινου εχουν αυξηθει.Σιγα σιγα βρισκω τις ισσοροπιες μου,παρολαυτα υπαρχουν στιγμες που ξεφευγω και νευριαζω και ανεβαινει το αιμα μου στο κεφαλι.Οι θεωριες καλες ειναι.Και εγω σε στιγμες ησυχιας θεωρητικα ξερω πως πρεπει να πραξω.Οπως ξερω οτι θα συνεχιζω να θυμωνω  και μετα να συμφιλιωνομαστε και θα συνεχισω να εχω ενοχες για καθε φορα που του φωναζω.Θελω πολυ να μου πειτε εσεις πως αντιδρατε σε παρομοιες συνθηκες και πως αισθανεσθαι.Περιμενω τα σχολια σας με ανυπομονησια.Παω να φιλησω τον γιο μου τωρα που κοιμαται και να τον παρω μια σφιχτη αγκαλια...σας φιλω...